Miłość ma różne oblicza i imiona. Nie zna granic, ale też nie trwa wiecznie. Czasami jednak śmierć przerywa najpiękniejsze z uczuć. BLIZNY to opowieść o wspaniałej miłości i ogromnym smutku po jej utracie. To opowieść o złudnej nadziei, że to co odeszło może jakimś cudem powrócić. Ale czy można kochać pomimo śmierci ukochanej?

Brutalny i mroczny thriller psychologiczny. Niezwykle interesująca analiza psychiki bohaterów. Aspekt psychologiczny jest niezwykle zaskakujący szczególnie wówczas, kiedy w miarę zagłębiania się w lekturze uświadamiamy sobie, jak ogromny wpływ na ludzką psychikę mają doświadczenia z przeszłości. Autorka pokazuje jaki trauma z dzieciństwa wywiera wpływ na działania dorosłych już mężczyzn. Kilka z pozoru niezwiązanych ze sobą historii, które okazują się mieć wspólnych bohaterów. Czytelnik śledzi losy nastoletniej Jagody – córki polityka całkowicie podporządkowanego bezwzględnemu, psychopatycznemu prokuratorowi. Zagubionej i nieustannie uciekającej przed oprawcami Majce. Poznaje historię 16-letniego Andrzeja, który pozbawił życia znęcającego się nad rodziną ojca. Wszystkie zdarzenia i przeżycia bohaterów nieustanne przeplatają się ze sobą i zmuszają do dalszych działań.

Bohaterka książki w przełomowym momencie swojego życia wspomina wydarzenia sprzed trzydziestu kilku lat, z okresu jej studiów w ZSRR. Pokazuje codzienne obowiązki i rozrywki koleżanek z roku oraz studentów przybyłych z różnych państw i kontynentów. Wydarzenia przeplatane są opisami ciekawych miejsc, które studenci mieli możliwość zwiedzić. Poruszona wspomnieniami kobieta nawiązuje kontakt z człowiekiem, który wtedy był dla niej kimś ważnym. Wirtualne spotkanie dwojga zupełnie różnych postaci uświadomi czytelnikowi, jak bardzo w ciągu ćwierćwiecza przeobraził się świat i zmienili ludzie. (opis Empik)

O czym szumi ocean w Carnac we Francji? A gdyby ocean milczał – to o czym? O bólu po stracie i radości z odnowy. Marzeniach – ich spełnianiu i niespełnianiu. Tęsknotach i rozczarowaniach. Tolerancji i jej przeciwieństwie. O rozwijaniu skrzydeł – czasami anielskich. Mógłby tak szumieć i nie szumieć o wszystkim. „Póki szumi ocean – pisze autorka – póki wieje wiatr, póki świecie słońce, póki każdego ranka zaczyna się nowy dzień... wszystko może się zdarzyć”. Zdarzył się zamach islamskiego terrorysty nad Sekwaną w Paryżu, który odebrał życie wielu ludziom, bo znaleźli się w złym czasie i w złym miejscu. Matce odebrał córkę, siostrze – siostrę, córce – matkę. I nic już po tragicznej śmierci Isabel nie było takie samo, chociaż dla tych, którzy pozostali, świat się nie skończył. Zbrodnia i kary? Nie ten format. Raczej zbrodnia i wina - w kobiecym świecie. A dokładniej: w świecie widzianym oczyma kobiet, często załzawionymi od rozmaicie odczuwanego bólu - bardziej psychicznego niż fizycznego. Ale nawet gdy pojawiają się łzy, nie oznacza to, że historia jest łzawa, a książka - na podobieństwo wyciskacza cytryny albo czosnku - służy do wyciskania łez. Nie ma co ukrywać, że mamy do czynienia z kobiecymi tajemnicami i tajemniczymi mężczyznami. A tajemnice kobiet to przecież nie tylko ich fantazje - w słowach autorki i jej bohaterek: "wielki, barczysty mężczyzna, który dotąd wydawał mi się twardy jak skała", "wyglądał jak grecki bóg miłości", "czułam w brzuchu motyle", "powodował, że moje życie smakowało jak najsłodsze truskawki", "wydawało mi się to niemożliwe, by mógł być prawdziwy, ale on naprawdę był i jedyne, co mi teraz zostało, to modlić się, by został w moim życiu na dłużej... a najlepiej na zawsze." Jak powiedział klasyk po drugiej stronie Kanału (chociaż w komedii, więc można przymknąć oko albo lekko mrugnąć): "Wszystko dobre, co się dobrze kończy". Ale to już wiadomo od samego początku, od słów autorki poprzedzających książkę: stworzyłam dziewczynkę, która (...) widzi więcej, czuje bardziej, i co najważniejsze - nie boi się prawdy. Wystarczy tylko spróbować patrzeć na świat jak ona. Nawet jeśli nie zobaczy się tych samych aniołów.